Een fragment uit de documentaire ‘Willem Wilmink - Dichter in de Javastraat’. Ten eerste om de persoon Wilmink, de Twentse volksdichter. Hij hamerde zijn dichtregels op een ouderwetse typemachine. Het resultaat was veelal van geniale eenvoud, maar kwam uit een complexe persoonlijkheid. Wilmink werd geplaagd door angsten en neuroses. Als een rinkelende telefoon zijn concentratie verstoorde, raakte hij buiten zinnen van woede. Volstrekte stilte om zich heen was een vereiste.
In deze documentaire wordt het leven geschetst van 'de liefste man van Nederland' door familie, vrienden en collega's zoals Herman Finkers, Joost Prinsen, Aart Staartjes en Hans Dorrestijn.
In dit fragment draag Joost Prinsen het gedicht Ben Ali Libi voor, zo ingetogen maar zo magistraal. Zoals het commentaar op Youtube terecht opmerkt:
“Zelden mooier, vol persoonlijke gevoelens van adoratie, vriendschap en zelfs nog persoonlijker dan dat iemand iets horen voordragen dan Joost Prinsen dit gedicht van Willem Wilmink. Ik zag het in de documentaire een aantal jaren geleden en ik vergeet steeds waar ik het zag tot ik het fragment weer eens voorbij zie komen, op een onverhoed moment. Zal me altijd roeren. Vanwege Willem Wilmink, vanwege dit fragment en vanwege de tijdloze 'echtheid' dat talent tweegbrengt.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten