Laten we beginnen met wat ik denk dat het eerste groote nieuwsfeit is die ik mij kan herinneren van TV.
In 1986 werd begonnen met het graven van de kanaaltunnel, zowel in Engeland als in Frankrijk. Uiteindelijk vond in 1990, onder de noordzee, de doorbraak plaats. Waar natuurlijk uitgebreid verslag van werd gedaan. Helaas niet de beelden van de NOS kunnen vinden, maar dit volstaat natuurlijk ook.
Nog steeds fascinerend en indrukwekkend; als kleine jongen spreekt dit natuurlijk helemaal tot de verbeelding.
Eén van de meest bizarre, mooiste en interessante TV-series die ik ken. Ik heb de serie -en de hype van begin jaren ‘90- onlangs met terug met terugwerkende kracht beleefd. Ik kan mij heel goed voorstellen hoe toentertijd iedereen in de ban was van Twin Peaks.
Paul McCartney mag een radioshow samenstellen. Eerst zien we hem herinneringen op halen aan de dagen in The Cavern Club, Liverpool. Daarna sluit hij af met het draaien van een nummer van John Lennon: “Beautiful Boy”.
Beautiful Boy Staat op Lennon’s laatste album, Double Fantasy. McCartney schiet vol bij het horen van dit nummer en draait weg van de camera.
En bijzonder moment, dat aangeeft hoe sterk de band was tussen Lennon en McCartney. Ze hebben vrijwel alles met elkaar meegemaakt en uiteindelijk nooit echt bij kunnen leggen. Hoewel er de laatste jaren sporadische ontmoetingen waren.
“You and I have memories; Longer than the road that stretches out ahead“
Prachtig fragment uit 1964. Waarin een BBC verslaggever daadwerkelijk onder de indruk en wat angstig verslag doet van de fanatieke aanhang van Fc Liverpool: The Kop. De beleving van een stad, die trots is op alles wat deze heeft voortgebracht. Muziek, sport en passie.
“Jonathan Meades travels from the flatlands of Flanders and Holland, to Germany's spectacular Baltic coast in an attempt to decipher exactly what northernness entails.” Opmerkelijke serie over het gevoel van ‘Noorderlijkheid’.
"Arras is the start of his journey, the line in the terroirs where beer replaces wine to wash down the humble herring that runs as a staple up the North Sea coast. Northern art, he argues, is all about detail and finer brush strokes than the sun-bathing southern impressionists. From beer he's on to schnapps, vodka and Geneva; shortened to Gin in London, where it was the society-wrecking crack cocaine of the 18th Century. "Intoxication is an elemental human need," Meades tells us in his Flanders-flat phonics, but he has a point to make in his cups - fruit festers and ferments off its own bat. These resourceful Northerners had to work to fullfil their elemental piss-up needs, which is, perhaps, why they love it so much. Gothic architecture is more vulgar and human than the Classical; the well regulated proportions beloved of tyrants. Bosch, Vermeer and Holbein have their modern heirs, producing photo-realistic, warts-and-all portraits of, among others, our host. He finds in the North, the birth of modern secular religion, where the free-trading Hansa cities cared for no God but Mammon, and were thus tolerant of trade, be it in weapons for the religious wars of those pesky southerners, or sex or herring."
Een fragment uit de documentaire ‘Willem Wilmink - Dichter in de Javastraat’. Ten eerste om de persoon Wilmink, de Twentse volksdichter. Hij hamerde zijn dichtregels op een ouderwetse typemachine. Het resultaat was veelal van geniale eenvoud, maar kwam uit een complexe persoonlijkheid. Wilmink werd geplaagd door angsten en neuroses. Als een rinkelende telefoon zijn concentratie verstoorde, raakte hij buiten zinnen van woede. Volstrekte stilte om zich heen was een vereiste. In deze documentaire wordt het leven geschetst van 'de liefste man van Nederland' door familie, vrienden en collega's zoals Herman Finkers, Joost Prinsen, Aart Staartjes en Hans Dorrestijn.
In dit fragment draag Joost Prinsen het gedicht Ben Ali Libi voor, zo ingetogen maar zo magistraal. Zoals het commentaar op Youtube terecht opmerkt:
“Zelden mooier, vol persoonlijke gevoelens van adoratie, vriendschap en zelfs nog persoonlijker dan dat iemand iets horen voordragen dan Joost Prinsen dit gedicht van Willem Wilmink. Ik zag het in de documentaire een aantal jaren geleden en ik vergeet steeds waar ik het zag tot ik het fragment weer eens voorbij zie komen, op een onverhoed moment. Zal me altijd roeren. Vanwege Willem Wilmink, vanwege dit fragment en vanwege de tijdloze 'echtheid' dat talent tweegbrengt.”
Croke Park, Dublin. Een stadion met een bijzondere geschiedenis.
In 1913 gebouwd met maar één doel: onderdak bieden aan Ierse sporten (de zgn. Gaelic Sports) tot 2005 was het zelfs statutair verboden om het stadion te gebruiken voor niet-Ierse sporten als rugby en voetbal.
Maar ook politiek gezien niet onbelangrijk. Tijdens de Ierse Onhafnkalijkeheidsoorlog tegen de Britten vond in het stadion het bloedbad van Croke Park plaats. Hierbij vielen tijdens een Gaelic football wedstrijd 14 doden, neergeschoten door de Black and Tans (Engelse reserve troepen); wraak voor een serie aanslagen op Britse agenten door de IRA.
In 2007 werd het nationale rugbystadion van Ierland (Lansdown Road) verbouwd. Echter wordt binnen het Europese rugby jaarlijks gestreden om de Six Nations cup (een toernooi waar Ierland, maar ook Engeland, Schotland, Wales, Frankrijk en Italië aan meedoen). Hierom werd besloten om de statuten van Croke Park te wijzigen en het mogelijk te maken dat in dit stadion ook rugby gespeeld kon worden.
Alsof het lot ermee heeft gespeeld: tijdens de loting werd bekend dat uitgerekend Engeland op bezoek moest komen in Croke Park.
Ierland stond op z’n kop. Allereerst omdat er een niet-Ierse sport zou worden gespeeld, natuurlijk omdat het Engelse Team op bezoek kwam, maar het ergste was het feit dat het Engelse ‘God Save The Queen’ gespeeld zou worden. Op deze gronden, waar dit bloedbad plaats heeft gevonden. “DAT NOOIT!” Was de opinie.
Uiteindelijk hebben de Engelsen zonder problemen, zonder gemor en zelfs zonder boe-geroep hun volkslied kunnen spelen. Daarna was het de beurt aan de Ieren. Volgens mij is er nog nooit met zo’n overgave en strijd een volkslied gezongen. Let ook op de ontroering, strakke gezichten en spanning bij de Ierse rugbyers. Om het compleet te maken: volledig tegen de verwachting in wonnen de Ieren ook nog.
Een prachtig geïllustreerde film aan de hand van een interview met John Lennon door Jerry Levitan in 1969.
Levitan, toen 14 jaar oud, heeft Lennon opgezocht in zijn hotel kamer in Toronto nadat hij gehoord had dat hij hier verbleef. Met een tape-recorder onder de arm, is hij op Lennon afgestapt en gevraagd of hij hem mocht interviewen. Uiteindelijk heeft hij een half uur met John Lennon gesproken.
In 2006 zijn de fragmenten van dit interview gebruikt om de film ‘I Met the Walrus’ te maken. Zoals ik zei, het is slechts een audio-interview, maar met de werkelijk fantastische animaties is het een zeer interessante film van een bijzondere ontmoeting geworden. Het materiaal van 30 minuten is overigens terug gebracht naar een film van 5 minuten.
Bobby McFerrin (inderdaad: don’t worry, be happy) toont dit aan tijdens een congres over het menselijk brein. En hoe voor iedereen -overal ter wereld!- de pentatonische toonladder veelal de basis is van de muziek. Het is mooi om te zien hoe het hele publiek dit ook weet te interpreteren. Doe vooral met hun mee, je zult zien dat je dezelfde tonen weet te vinden als de rest van het publiek.
*Jeugdsentiment* Menig woensdagmiddag en zaterdag doorgebracht met het kijken van de (zeer lange!) tekenfilms van Asterix en Obeliks! Sindsdien nooit meer gekeken; zou het nog wat zijn om er eens voor te gaan zitten?
Een beklemmende, schokkende realistische en zeer gedetailleerde documentaire over de Holocaust. De 566 minuten durende film Shoah van Claude Lanzman heeft zo veel indruk gemaakt dat deze niet kan ontbreken.
1981. Een belangrijk moment in de modernde geschiedenis van Nijmegen.
De gemeenteraad van Nijmegen besloot medio jaren zeventig tot de bouw van een bovengrondse parkeergarage, genaamd Zeigelhof, nabij het centrum van de stad. Bewoners en hebben zich geruime tijd verzet tegen de bouw van deze parkeergarage. Zij voerden verschillende gerechtelijke procedures om de bouw te voorkomen, zonder doorslaggevend effect op de gemeentelijke besluitvorming.
Uiteindelijk werd in 1980 een aantal leegstaande panden aan de Piersonstraat gekraakt. De krakers vonden hun legitimatie in de voor hen onaanvaardbare situatie dat 18.000 woningzoekenden zouden moeten wijken voor een parkeerplek voor 200 auto's. In de nacht van 15 op 16 februari 1981 werden in anderhalf uur niet alleen de huizen gebarricadeerd, maar tevens de steeg waar de gekraakte panden aan gelegen waren. Uiteindelijk besloot het gemeentebestuur de krakers te verwijderen. Hiertoe moest echter een zitblokkade van honderden sympathisanten worden verwijderd.
Zowel het verwijderen van de blokkade als de krakers gebeurde met groot militair vertoon. Mijn vader weet zich nog te herinneren dat het toen "wel oorlog leek in Nijmegen, de tanks rolde de straten in". En inderdaad onder het materieel bevonden zich: vijf tanks, 200 ME-busjes, pantserwagens, veel traan- en braakgas en ca. 2000 militairen en politie. Uiteindelijk werd de parkeergarage niet gebouwd.
